Voor dit blog ging ik in gesprek met Andrea. Deze gesprekken voer ik, omdat ik vanuit mijn praktijk graag vrouwen wil helpen om de regie weer terug te pakken in hun leven na een narcistische relatie. Ik wil hun verhalen delen, omdat ik het belangrijk vind dat vrouwen weten dat ze niet alleen zijn met hun verhaal en ik wil ze laten zien dat je na zo’n relatie toch weer gelukkig kan worden, zelfvertrouwen kunt hebben en zelfs anderen weer kunt gaan vertrouwen.
De eerste vraag die ik Andrea stelde was: Wanneer heb jij ontdekt dat jouw ex-partner een narcist was?
‘Dat heb ik via een psycholoog. Die zei me dat en toen ben ik gaan zoeken op internet en toen dacht ik: Oh my goodness, nou ga ik een scheiding tegemoet. Dat wordt een gebed zonder eind. En het duurde tien jaar en een maand voordat alles afgerond was. En ik ben een studie aangegaan van doktersassistente, drie jaar in twee jaar en toen kreeg ik al die persoonlijkheidsstoornissen met psychiatrie en psychologie. Nou ja, toen ging er voor mij een grote wereld open.
Ik kwam er dus eigenlijk pas achteraf achter. Ik dacht eigenlijk altijd iets van borderline; van het ene op het andere moment wisselde hij van stemmingen. Maar ik kon het niet plaatsen tot ik na de scheiding bij een psycholoog terechtkwam en die zei: “Andrea, dit is een psychopathische narcist.’
Hij was dus zelfs een psychopathische narcist zelfs. Ik vroeg Andrea om wat voorbeelden noemen van gedrag dat hij vertoonde naar haar vertoonde.
‘Nou ja, hij had gelukkig 24-uursdiensten, dus hij was niet altijd thuis en daar was ik wel blij mee, dat ik ook rust kreeg. Maar zodra hij binnenkwam wist ik nooit hoe zijn zuidwester stond. Hij had stemmingen, zo wreed alles op mij en de kinderen afreageren, die waren toen inmiddels 20 en 15. Met de week werd het gewoon erger en steeds benarder en ik had er geen fijn leven. Je leeft als een katapult, je weet nooit wat voor stemming er is. Je loopt op geklutste eieren om de stemming er maar in orde te houden. Dat was voor mij op een gegeven moment geen leven meer.’
Andrea werd heel erg naar beneden gehaald door haar ex-partner. Hij noemde haar altijd maar dommer en dommer dan stom. Ze deugde nergens voor in zijn ogen. Hij had totaal geen empathisch vermogen voor haar. Ze gaf een aantal voorbeelden van zijn gedrag.
‘Ja, ik deugde nergens voor en ik was geen goede moeder en over 10 jaar zouden we wel zien hoe de kinderen opgevoed waren. Toen ik in verwachting was van m’n dochter, met 23 weken, overleed mijn moeder en toen werd het eigenlijk alleen maar erger. “Dood is dood, het leven gaat door.” Zulke dingen. En ik had zwangerschapsischias en bekkeninstabiliteit en ik kon niet eens meer omhoog komen vanaf de bank. Dan lag ik op m’n knieën naast het bankstel en dan zei hij: ‘Je moet aan sport doen, je bent stijf.’ Maar niet dat ‘ie me even omhoog haalde. Zulke dingen, het was gewoon een hele moeilijke man en dat werd eigenlijk steeds erger. Maar hij leefde voor de brandweer. Nog steeds. Daar was ‘ie heel goed voor, hoor. Eerlijk is eerlijk.’
Ja, het is vaak zo dat zo’n persoon in de buitenwereld heel erg vriendelijk lijkt, heel erg aardig. Collega’s vinden hem of haar aardig, maar juist in huis is het een heel ander verhaal.
Andrea vertelde dat haar kinderen nu 36 en 31 zijn. Haar zoon is een hele goede en empathische vader, een hele lieve man. En haar dochter is wel onzeker met bepaalde dingen, maar die komt er ook wel, zegt ze.
Ik vroeg haar: ‘En hoe is het nu met jou? Met jouw zelfverzekerdheid, sta je weer echt stevig met beide benen op de grond? Of merk je nog dat je vaak ergens last van hebt of juist helemaal niet?’
‘Nou ja, je krijgt flashbacks van het hele gebeuren. Dat de film afgedraaid wordt in je hoofd. Dat merk ik wel en als ik hem zie bij de kinderen, dan komt het ook wel een beetje terug. Maar verder red ik me wel. En eigenlijk moet ik nog naar het Trauma Centrum Vorden, maar dat stel ik een beetje uit, want ik heb eigenlijk geen zin om de hele revue weer her te beleven.’
Ik begrijp heel goed dat ze dat zegt, dat ze het niet wil herbeleven. Maar aan de andere kant kan het je enorm helpen om het wel aan te gaan, want dan heb je daarna waarschijnlijk ook minder last van je flashbacks. Die flashbacks doen namelijk ook elke keer wat met je, al is het niet misschien bewust. Maar onbewust gaat het allemaal door, dus ik vertel haar dat ik hoop dat ze binnenkort wel een keer aan zichzelf denkt: ik moet het toch gaan doen. Want het helpt je namelijk echt om eraan te werken.
‘Ik word dan vier dagen opgenomen. En er hangt nog een operatie boven mijn hoofd die nog plaats moet vinden, maar het leven is zo kort en betrekkelijk. Ik ben heel veel familieleden verloren die overleden zijn en je krijgt iedere keer weer dingen te verwerken. Vorig jaar ben ik dus twee familieleden al verloren binnen zeven maanden, dus het een krijg je op het ander en ik krijg wel haptonomie, ik heb bij een psychiater gelopen en bij een psycholoog gelopen, ik ben helemaal uitgelezen, zeg maar. En die psycholoog zegt: “Jij bent oersterk. Het enige dat je hebt is een persoonlijkheidsstoornis omdat je jaren onder druk gestaan hebt.” Maar dat pik ik niet meer. Als iemand zegt: ‘Jij moet dit, jij moet dat…’ Ik moet helemaal niks.’
Ik herken wat ze zegt, van het moeten. Omdat je zo’n lange tijd met iemand samen bent geweest wat inderdaad alleen maar moeten was, is moeten daarna een moeilijk woord om te accepteren. Dat hoor ik bij heel veel vrouwen terug. Ik vroeg Andrea wat voor advies zij zou kunnen geven als een vrouw nog in zo’n relatie zou zitten.
‘Alsjeblieft, stop ermee, het is een gebed zonder eind. En beter worden zal het nooit. Alsjeblieft, stop en ga er niet mee doormodderen met relatietherapie of andere dingen. Het is vechten tegen de bierkaai. Snap je wat ik hiermee wil zeggen?’
Ja, ik begrijp het helemaal. Stop er inderdaad mee. Want ze beloven soms wel beterschap, maar dat is dan heel tijdelijk en dan gaat het weer opnieuw beginnen en dan zit je weer in hetzelfde schuitje.
Andrea vertelt dat ze relatietherapie hebben gehad.
‘Nou, toen ging het wonder boven wonder zo goed, dat ik tegen m’n vriendin zeg: ‘Dit is akelig eng, dit kan nooit zo goed gaan.’ En zo ging het ook. Na de therapie is het omgedraaid en nooit meer goed gekomen. Hij werd flink aangepakt. Die vrouw zei ook: ‘Als jij je zin niet krijgt, heeft je vrouw drie kinderen in plaats van twee.’ Het was gewoon kinnesinne wat hij allemaal deed. Maar goed, ik weet waar het vandaan komt. Uit zijn jeugd en eigenlijk nog, want zijn moeder leeft nog en eigenlijk heeft zijn moeder nog het hemd aan, laat ik het zo maar uitdrukken, op z’n Amsterdams. De broek aan. Ik zou het iedereen adviseren: zodra je erachter komt dat het maar aanmodderen is, alsjeblieft, stop!’
Andrea vertelt vanuit haar eigen persoonlijke verhaal welke narcistische trekken haar ex-partner had. Wat hij liet zien.
‘Eigenlijk alles tot psychopathisch aan toe. Ik lag in het ziekenhuis voor de bevalling en toen heeft hij mijn moeders kant doodgemaakt die vier maanden dood was, mijn moeder. Hij heeft hele vreemde, rare dingen gedaan en ja, het was gewoon een vreselijke relatie. Hij wilde altijd weten waar ik was. En ik kwam er ook achter dat sms’jes uit mijn telefoon weg waren. Hij had alle kenmerken van een narcist, behalve vreemdgaan. Maar hij dronk heel veel alcohol. Na vier-vijf flessen veranderde hij helemaal.’
Alcohol kan ervoor zorgen dat karaktertrekken versterkt worden. Ik vroeg Andrea of ze ook lichamelijk geweld heeft meegemaakt.
‘Ja. Drie keer. De laatste keer heeft hij poging tot doodslag gekregen.’
Dat is heftig! Ik vroeg me af hoe het voor haar is als ze hem ziet wanneer ze allebei bij de kinderen zijn.
‘Ja, in het begin vond ik dat helemaal niet fijn en dan ben je ook opgelaten. Maar nu bemerk ik dat ik verder in het proces kom, dat ik denk: nou, ik vind je eigenlijk een loser. Hij kijkt me ook niet aan of hij geeft een of andere steek onder water. Dat blijft ‘ie ook af en toe doen. En ik bemerk dat ik er helemaal niet meer op reageer. Maar ik merk soms, ik ben heel jong zelf mijn vader verloren, op zes weken na was ik 3 jaar, en zij hebben hun vader nog. En ik weet waar de mijne ligt, maar ik kan er nooit meer heen, begrijp je wat ik bedoel? Het blijft hun vader en ik ga daar niet tussen staan.’
Ik vind dat heel knap van haar. Dat ze het in ieder geval al voor elkaar krijgt dat het niet te veel meer met haar doet, want het zou heel vervelend zijn als ze daar nog last van zou hebben. Het is ook een beslissing die kinderen zelf moeten nemen. Als ze willen doorgaan met hem te zien, moeten ze dat zeker doen. En als ze er geen behoefte aan hebben, dan is dat ook goed. Het is inderdaad ieder z’n eigen beslissing. En misschien hebben zij het ook anders meegemaakt dan Andrea, dat kan ook, omdat zij natuurlijk de kinderen waren.
‘Ze weten deksels goed wat hier gebeurd is en de oudste was 20. Die is voor mij opgestaan en eigenlijk is hij toen nooit meer thuis gekomen. De jongste was 15 en toen hebben ze hem een paar jaar niet gezien en door oma zijn ze weer bij elkaar gekomen, waar ik best blij mee ben. Omdat ik altijd zelf een vader gemist heb en ik heb zoiets van: ik mag ze dat niet ontnemen, ik wil dat ook niet.’
Andrea doet het harstikke goed. Hoe ze in het leven staat. Ze doet het maar allemaal. Superknap! Ik vertelde haar dat ik hoopte dat ze dadelijk ook nog zichzelf aanpakt om het laatste stukje te verwerken. Wat als je jarenlang in zo’n situatie hebt gezeten, is dat niet zomaar weg.
‘Ja, ik ben nu 16 jaar alleen, dus ik heb dat al die jaren al gemerkt en nog steeds, want die haptonoom geeft me zoveel goede handvatten en waar ik heel blij mee ben. En als ik ergens mee zit, overleg ik het met hem. Hij zegt: ‘Ik laat je nog niet los.’ Elke twee weken heb ik een gesprek waar ik heel opgelucht van ben. Ik ben door drie psychiaters beoordeeld omdat ik een dystrofie-arm heb. Dan krijg je natuurlijk ook mindfulness en dat soort dingen en ik heb met allemaal overleg gehad en ze zeggen alle drie dat ik oersterk ben.
Er zijn ook mensen van de narcistische sitedie nog in de relatie zitten, in hun verwerking, sommigen die er al vanaf zijn. Ik geef ze tips over de rechtszaken. Ja, ik heb een hele andere kijk dan menigeen in het leven. Ik heb stervensbegeleiding gedaan op m’n werk, ik ben heel veel familieleden, wat ik je vertelde, verloren. Ik heb heel veel levenservaringen.’
Ja, die kan ze inderdaad heel goed delen met andere mensen. En het is heel fijn dat ze haar eigen verdriet wil inzetten voor andere mensen, dat is ook precies wat ik nu doe. Dat ik andere mensen die hetzelfde hebben meegemaakt als dat wij, help om weer zichzelf op nummer 1 te zetten en de regie weer terug te nemen. Dat is wat ik nu doe en ik ben heel blij dat ik het doe, want het is heel erg nodig. Je ziet zoveel mensen wegkwijnen in hun relatie, ook omdat ze het niet durven te vertellen aan hun omgeving, wat er allemaal speelt, omdat het vaak binnen die vier muren is. Andrea begreep precies wat ik bedoelde.
‘Ja, de eerste keer kon ik gewoon weken de straat niet op en de tweede keer was wat minder heftig, maar de derde keer was heel heftig. En toen ben ik gewoon met blauwe plekken in m’n gezicht enzo, gewoon naar buiten gegaan en ik ben zelfs de andere dag bij iemand die examen moest doen voor schoonheidsspecialiste, op de tafel gaan liggen. Ze kon toen niet alles masseren omdat het natuurlijk blauw was, maar ik schaamde me er niet meer voor. Ik had zoiets van: het is de realiteit en ik verdoezel het niet meer.’
Ik vind het echt heel knap dat ze dat heeft gedaan. Ik was benieuwd hoe het nu is met haar vertrouwen naar andere mensen toe, want je zei dat ze al heel lang alleen is. Ik vroeg haar of dat is omdat ze geen relatie meer aandurft of omdat ze het gewoon niet meer wil.
‘Nou ja, ik heb drieënhalf jaar een relatie gehad. Het was wel een lieve man, maar ook een hele dominante man. Het lijkt wel of ik daarop val. En die ging mij vertellen hoe ik mijn kinderen moest opvoeden terwijl ‘ie zelf geen kinderen had. En toen zijn mijn dochter: ‘Mam, als hij er is met de kerst, dan kom ik niet.’ Ik dacht: ja, ik laat m’n kinderen niet wegjagen. Dan gaat híj weg! Dat heb ik ook gedaan, maar ik heb daarna wat mankementen met mijn gezondheid gekregen omdat dat wel een man was die vreemdgegaan was, dus ze moesten wat onderzoeken en een ingreepje ondergaan. Dus ik was er een beetje van genezen allemaal. Ja, en ik merk nu ook als iemand bij mij te dichtbij komt, ik een muur om me heen zet. En niet dat ik bang ben voor die persoon, totaal niet, maar ik leid echt mijn eigen leven.’
Ik snap dat je dan op een gegeven moment zegt dat je liever alleen bent dan dat je nog samen met iemand bent. Ik vroeg haar of ze haar hart een beetje had afgesloten.
‘Dat wil ik niet zeggen, want ik houd zowel van mannen als vrouwen, niet qua relatie met vrouwen, maar als mijn vriendin problemen heeft, dan help ik haar en als een vriend van mij problemen heeft, dan help ik hem ook. Ik heb helemaal geen afstand of dingen naar andere mensen toe, ik ben er ook helemaal niet bang voor, maar af en toe trek ik mezelf even terug. Een relatie, daar heb ik op dit moment even helemaal geen behoefte aan. Ik heb twee kleinkinderen en mijn dochter is in verwachting en ik zit met een dystrofie-arm en vier nekhernia’s, dus ik moet geopereerd worden. Ik heb m’n beperkingen met een hoop dingetjes. Ik ben heel blij met m’n huis dat ik heb, en m’n spulletjes en ben een heel tevreden mens. En ik kan mijn eigen beslissingen nemen, ik hoef aan niemand meer verantwoording af te leggen. En dat heb ik natuurlijk al geleerd in mijn jeugd, doordat mijn moeder zo jong weduwe was. Dus ik heb mijn hele leven een leerschool.’
Dat is heel fijn om te horen, Andrea. Dank je wel voor het delen van je verhaal en bedankt voor je openheid en dat je het wilde delen. Mocht je nog vragen hebben na deze blog neem dan contact op met Topfit met Annick.
Heb je vragen?
Wil je na het lezen van deze blog zelf graag je verhaal vertellen? Neem dan contact op met mij via contact@topfitmetannick.nl.
Of wil je graag geholpen worden om weer sterker te worden en de regie van je leven weer terug te pakken? Plan dan vrijblijvend een online kennismakingsgesprek met mij in.
